به نقل از سی ان ان، تیمی از محققان بین المللی گزارش دادند که از این تعداد، ۷۹ ماده شیمیایی عامل سرطان، جهش ژنتیکی، و مشکلات غدد درون ریز و تولید مثل هستند.

کارشناسان از بزرگی یافته‌ها شگفت زده شدند.

مارتین واگنر، استاد زیست‌شناسی در دانشگاه علم و فناوری نروژ در تروندهایم، به سی‌ان‌ان گفت: «این عدد خیره‌کننده است و نشان می‌دهد که مواد در تماس با غذا منبع مهمی از مواد شیمیایی در انسان هستند.»

واگنر که در این تحقیق شرکت نداشت، گفت: «این اولین مطالعه‌ای است که به طور سیستماتیک مواد شیمیایی را که ما در مواد برای بسته بندی و فراوری مواد غذایی استفاده می‌کنیم با قرار گرفتن در معرض انسان مرتبط می‌کند.»

«جین مونکه»، نویسنده ارشد این مطالعه و مدیر عامل و مسئول علمی انجمن بسته بندی مواد غذایی، گفت: «در حالی که مواد بسته بندی مواد غذایی ممکن است با مقررات دولتی مطابقت داشته باشند، این مطالعه نشان می‌دهد که این مواد شیمیایی ممکن است کاملاً ایمن نباشند.»

به گزارش سی ان ان، یکی از مواد شیمیایی شناخته شده و همه جا حاضر که در این مطالعه هم در غذا و هم در بدن انسان شناسایی شد، بیسفنول A (BPA) بود که قبلاً در بطری‌های بچه، فنجان‌ها و ظروف شیر خشک برای نوزادان استفاده می‌شد.

به گفته محققان، BPA با ناهنجاری‌های جنینی، وزن کم هنگام تولد و اختلالات مغزی و رفتاری در نوزادان و کودکان مرتبط است، در حالی که با دیابت، بیماری قلبی، سرطان و خطر بالاتر مرگ زودهنگام در بزرگسالان مرتبط است.

بر اساس گزارش آکادمی ملی علوم، مهندسی و پزشکی، پس از آن، مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوئوروآلکیل (PFAS) قرار دارند که در خون تقریباً ۹۸ درصد افراد وجود دارد.

ماده شیمیایی دیگری که محققان در بدن انسان کشف کردند، فتالات ها بود که با ناهنجاری‌های تناسلی در نوزادان پسر و کاهش تعداد اسپرم و سطح تستوسترون در مردان بالغ مرتبط است. مطالعات دیگر فتالات ها را با چاقی دوران کودکی، آسم، مشکلات قلبی عروقی، سرطان و مرگ زودرس مرتبط دانسته اند.

محققان برای رسیدن به نتایج خود، ۱۴۰۰۰ ماده شیمیایی که در طی فرآیند بسته بندی با مواد غذایی در تماس هستند را با پایگاه‌های اطلاعاتی بین المللی که قرار گرفتن انسان در معرض سموم شیمیایی را کنترل می‌کنند، مقایسه کردند.

ملانی بنش، یکی از محققان، گفت: «وجود یک ماده شیمیایی در بدن همیشه به معنای مضر بودن این ماده شیمیایی نیست. سوال بزرگ‌تر این است که آیا ما واقعاً برای فراوری غذا به این مواد شیمیایی نیاز داریم؟ وقتی مواد شیمیایی در بدن ما وجود دارد که می‌دانیم پتانسیل آسیب رساندن به ما را دارند، باید هر مسیری را که می‌توانیم در معرض قرار گرفتن در معرض آن حذف کنیم.»